گلیم بافی

تاریخچه هنر گلیم بافی:

 گلیم به عنوان یکی از زیراندازهای بشر، دارای سابقه بسیار طولانی می باشد بطوریکه از قراین و شواهد موجود برمی آید نخستین گلیم های دستبافت، بافت بسیار ساده داشته و از نخهای تار و پودی که بصورت یک در میان از زیر و روی یکدیگر می گذشته تشکیل می شده است. درباره قدمت تولید گلیم در ایران اظهارنظر قاطعانه و صریحی نمی توان کرد، زیرا بدلیل آسیب پذیر بودن الیاف، نمونه های زیادی از توليدات متعلق به دوران گذشته باقي نمانده است، اما آنچه مسلم است، گلیم بافی تاریخچه جدا از نساجی ندارد و بدلیل شباهت بافت پارچه های اولیه به بافت فعلی گلیم تقریباً می توان گفت در تولید گلیم و پارچه از الیاف ضخیم تر برای بافت زیرانداز استفاده كرده اند.

گلیم بافی در ایران در مناطق مختلف از جمله گلیم شاه سون، لری، هرسین، بلوچ، خمسه، شیراز، سنندج، کرمانشاه، قشقایی، افشار، ترکمن، اردبیل و زنجان رواج دارد و همچنین سیرجان از سوی سازمان صنایع دستی به عنوان شهر گلیم نامگذاری شده است.

هنر گلیم بافی:

گلیم بطور ساده یک فرش با بافت صاف یا یک نوع قالی بدون کُرک یا خواب گره خورده است، نام این فرش در زبانهای مختلف به انواع گوناگون استعمال می شود. گلیم در افغانستان، کلیم در اوکراین، پلاس در قفقاز، لیاط در سوریه و لبنان، چلیم در رومانی و گلیم به مفهوم، الیاف حیوانی و نباتی رنگرزی شده و درهم بافته که بر روی دارهای افقی و عمودی برگرفته از نمادهای منطقه و نقوش ذهنی و انتزاعی، در اندازه و سایزهای مختلف بافته می شود. موارد استفاده گليم در ايران به عنوان : رختخواب پیچ، سجاده، خورجین، جوال، جل اسب، پشتی، سفره و ... می باشد.

صنایع دستی